Naar de sprookjesachtige wereld van de hobbits.
Door: Harriët
Blijf op de hoogte en volg Wim en Harriët
01 Februari 2017 | Nieuw Zeeland, Karamea
Naar de wereld van de Hobbits....en Lord of the Rings.
Donderdag 26 januari:
We ontbijten al om acht uur 's morgens onder de verzorgende handen van Jane. Er ontbijten naast Wietske en Michiel nog twee andere echtparen mee. Het echtpaar uit België geeft aan dat ze tot nu toe alleen maar regen hebben gehad. Gelukkig rijden zij naar het Zuiden en als ik haar nog eens goed aan kijk, begrijp ik er wel iets van.......haar mondhoeken hangen helemaal naar beneden. Daar word je niet vrolijk van.
Na het uitwisselen van elkaars adressen nemen we nu echt afscheid van Wietske en Michiel en pakken onze spullen weer netjes in de koffer. Vandaag rijden we allereerst een eind terug naar Hakitika, een leuk dorpje met allerlei souvenirs shops. We kopen glazen pinquins als souvenir, drinken koffie en vervolgen onze weg richting Greymouth.
Met mijn overschrijving in de hand betaal ik bij de ANZ mijn jade hanger. Zoals Jane al aangaf geeft deze hanger je een soort houvast.
We vervolgen onze reis naar Karamea, naar het uiterste Noorden aan de West Coast. Bijna alle toeristen gaan bij Westport rechtsaf richting Nelson, wij dus niet.....
Ondanks de regen en de mist die als een soort nevel om het regenwoud hangt, zijn de uitzichten bijzonder, mystiek en dramatisch.
We stoppen telkens voor foto's. Een uitgebreide stop maken wij bij de Pancake rocks, rotsen van gelaagde kalksteen, die aan een stapel versteende pannekoeken doen denken.
Fasscinerend om te zien als de westenwind de woeste golven met volle kracht de spleten in duwt en het water door de blowholes omhoog spuit. Na een pittig worstje met sauerkraut rijden we door.
De Coastroad blijft verrassen en we genieten volop.
Voorzichtig rijden we richting Karamea....naar The Last Resort....letterlijk aan een doodlopende weg bij het 4500m2 Kuhurangi National park. Het wordt steeds rustiger op de weg, we gaan letterlijk door de Rainforest, ontelbare haarspeldbochten, immense varens en bomen....een soort hobbitbos.
Tegen de avond arriveren we bij The Last Resort, we eten een hapje in het restaurant. We zetten geen wekker en gaan morgen 'gewoon' even niets doen.
Vrijdag 27 januari
We ontbijten in het restaurant en besluiten dat de komende dagen lekker in onze eigen cottage te doen. Wim gaat boodschappen doen en komt terug met alle ingredienten voor een heerlijk ontbijt en dito macaronischotel, naast een paar flessen wijn en een gewonnen badhanddoek voor onze picknicks....wat wil een mens nog meer.
De hele ochtend en gedeelte van de middag.....schrijven, lezen en foto's downloaden. Tegen half drie gaan we met de auto het laatste stukje verharde weg rijden, we gaan een stuk lopen van de Heavy Track, een meerdaagse wandeling door het Kuhurangi National Park. Het is vanaf onze allereerste wandelmeters magisch en mythisch. Alsof we een hobbit bos binnenlopen...
Reusachtige bomen van honderden jaren oud staren ons aan, vervult van verhalen...hun stam bedekt met tientallen mossen als symbiose, volledig in balans in hun samenzijn.
Ons gravelpad neemt ons verder mee het verhaal in. Waterstroompjes en watervallen passeren we. Soms klimmend langs weggespoeld zand....elk moment vogelspinnen en/of slangen verwachtent, die hier niet zijn.....We genieten in stilte.
Na een uur bereiken we Scotts Beach, een verlaten strand met een grootsheid die ons in het onbelopen zand laat zakken. Finding a great beach is easy, finding an unforgetable one almost impossible.....Nou die hebben we gevonden.
Met op de achtergrond de magische feërieke rainforest die acuut stopt bij het strand...Het strand onderbroken door grote rotsblokken eindigent in de hoge golven van de zee.
Ik ga zitten op een zandheuvel en als vanzelf openen mijn handen zich en sluit ik mijn ogen. Mediteren terwijl er tranen van ontroering over mijn wangen lopen.
Met een hart dat overloopt gaan we samen terug. Een stuk drijfhout en schelpje mee als blijvende herinnering.
We genieten in onze cottage van de maccaroni die Wim heeft gemaakt en toasten op weer een geluksmoment.
Zaterdag 28 januari:
Op tijd eruit vanmorgen, als we de gordijnen opendoen komen de zonnestralen binnen, een wolkenloze hemel.
Vandaag gaan we met een local guide een ruim zes uur durende excursie doen naar het Oparara Bassin een gebied met majestueuze bomen en grotten van kalksteen, waarbij de Honeycomb cave, de meest bijzondere is. Een 68 jarige tanige man neem ons mee in een 45 minuten durende rit over het gravel. We krijgen allebei een helm met verlichting mee.
We gaan nu letterlijk een scenery in van Lord of the Rings, het hobbit bos.......
Door een wonderlijke sprookjesachtige onaangetast bos lopen we met verwonderde ogen stil achter onze gids aan. Onze gastvrouw Jane van the Breakers zei ons, toen ze hoorde dat wij naar Karamea gingen: 'oh you must go to the Oparara Bassin and the honeycomb, it made me proud and cry' Nou dat gevoel krijgen wij ook, wij wiebelen via een one person swingbridge voorzichtig over het water en komen uit bij de Honeycomb cave.
Onze helmen op en lichtjes aan.....onder de beschermende vleugels van onze gids die ons maant toch heel voorzichtig te zijn bij het afdalen. We zien aan ons gezichtsveld stalactieten en stalagmieten voorbijkomen in het schijnsel van onze lamp.
Er zijn in deze 17 km. lange grot beenderen gevonden van 27 uitgestorven vogels...Fel zonlicht komt door een speelt naar binnen en zet de kalkstenen wand in een bijzonder licht. Het water loopt onder onze voeten en we zien letterlijk luchtwortels de grot binnendringen. Aan de andere kant klimmen we weer terug naar de zon....
Een vanbird (een prachtige vogel met een waaierstaart) gaat als een soort begeleiding met mij mee.
Het kleine vogeltje landt letterlijk op mijn rugzak en volgt mij door de bomen. 'You must be a special women' zegt onze gids verwondert. Met een glimlach laat ik deze bijzondere ervaring landen.
We genieten van een heerlijke lunch uit zijn picknickmand. Als ik hem wil helpen met oprommelen, zegt hij letterlijk: 'Stay out of my kitchen'.
We maken een korte wandeling naar de Moria cave.
Zoals onze agent JP Ponte het al omschreef is het onrechtvaardig om te moeten kiezen uit deze beiden plekken qua schoonheid.
Als we in de Moria cave aankomen, zetten we onze lampen uit en openen we onze ogen.....en komen we terecht in de sprookjesachtige en duivelse wereld van de glimwormen. Blauwe bewegende en flonkerende lichtjes verlichten de wanden. Een soort van kristallen zijden draadjes hangen naast elkaar met waterdruppels verbonden. Hoe bijzonder om dit natuurwonder, onlangs op tv gezien nu zelf te ervaren. De glimwormlarve maakt in zijn achterlijf een blauwachtig schijnsel, tevens spint hij als het ware een soort draadje dat verbonden is met waterdruppels. Letterlijk een duivels netwerk waar hij insecten mee lokt.
We lopen met een rugzak vol onvergetelijke herinneringen terug en genieten de rest van de middag bij onze cottage van het prachtige weer en de zon. 's avonds zoeken we de Milkayway en onze 'Orion' die letterlijk andersom staat en gaan letterlijk slapen onder de sterren met blauwe glinsterende lichtjes in ons hart.
Donderdag 26 januari:
We ontbijten al om acht uur 's morgens onder de verzorgende handen van Jane. Er ontbijten naast Wietske en Michiel nog twee andere echtparen mee. Het echtpaar uit België geeft aan dat ze tot nu toe alleen maar regen hebben gehad. Gelukkig rijden zij naar het Zuiden en als ik haar nog eens goed aan kijk, begrijp ik er wel iets van.......haar mondhoeken hangen helemaal naar beneden. Daar word je niet vrolijk van.
Na het uitwisselen van elkaars adressen nemen we nu echt afscheid van Wietske en Michiel en pakken onze spullen weer netjes in de koffer. Vandaag rijden we allereerst een eind terug naar Hakitika, een leuk dorpje met allerlei souvenirs shops. We kopen glazen pinquins als souvenir, drinken koffie en vervolgen onze weg richting Greymouth.
Met mijn overschrijving in de hand betaal ik bij de ANZ mijn jade hanger. Zoals Jane al aangaf geeft deze hanger je een soort houvast.
We vervolgen onze reis naar Karamea, naar het uiterste Noorden aan de West Coast. Bijna alle toeristen gaan bij Westport rechtsaf richting Nelson, wij dus niet.....
Ondanks de regen en de mist die als een soort nevel om het regenwoud hangt, zijn de uitzichten bijzonder, mystiek en dramatisch.
We stoppen telkens voor foto's. Een uitgebreide stop maken wij bij de Pancake rocks, rotsen van gelaagde kalksteen, die aan een stapel versteende pannekoeken doen denken.
Fasscinerend om te zien als de westenwind de woeste golven met volle kracht de spleten in duwt en het water door de blowholes omhoog spuit. Na een pittig worstje met sauerkraut rijden we door.
De Coastroad blijft verrassen en we genieten volop.
Voorzichtig rijden we richting Karamea....naar The Last Resort....letterlijk aan een doodlopende weg bij het 4500m2 Kuhurangi National park. Het wordt steeds rustiger op de weg, we gaan letterlijk door de Rainforest, ontelbare haarspeldbochten, immense varens en bomen....een soort hobbitbos.
Tegen de avond arriveren we bij The Last Resort, we eten een hapje in het restaurant. We zetten geen wekker en gaan morgen 'gewoon' even niets doen.
Vrijdag 27 januari
We ontbijten in het restaurant en besluiten dat de komende dagen lekker in onze eigen cottage te doen. Wim gaat boodschappen doen en komt terug met alle ingredienten voor een heerlijk ontbijt en dito macaronischotel, naast een paar flessen wijn en een gewonnen badhanddoek voor onze picknicks....wat wil een mens nog meer.
De hele ochtend en gedeelte van de middag.....schrijven, lezen en foto's downloaden. Tegen half drie gaan we met de auto het laatste stukje verharde weg rijden, we gaan een stuk lopen van de Heavy Track, een meerdaagse wandeling door het Kuhurangi National Park. Het is vanaf onze allereerste wandelmeters magisch en mythisch. Alsof we een hobbit bos binnenlopen...
Reusachtige bomen van honderden jaren oud staren ons aan, vervult van verhalen...hun stam bedekt met tientallen mossen als symbiose, volledig in balans in hun samenzijn.
Ons gravelpad neemt ons verder mee het verhaal in. Waterstroompjes en watervallen passeren we. Soms klimmend langs weggespoeld zand....elk moment vogelspinnen en/of slangen verwachtent, die hier niet zijn.....We genieten in stilte.
Na een uur bereiken we Scotts Beach, een verlaten strand met een grootsheid die ons in het onbelopen zand laat zakken. Finding a great beach is easy, finding an unforgetable one almost impossible.....Nou die hebben we gevonden.
Met op de achtergrond de magische feërieke rainforest die acuut stopt bij het strand...Het strand onderbroken door grote rotsblokken eindigent in de hoge golven van de zee.
Ik ga zitten op een zandheuvel en als vanzelf openen mijn handen zich en sluit ik mijn ogen. Mediteren terwijl er tranen van ontroering over mijn wangen lopen.
Met een hart dat overloopt gaan we samen terug. Een stuk drijfhout en schelpje mee als blijvende herinnering.
We genieten in onze cottage van de maccaroni die Wim heeft gemaakt en toasten op weer een geluksmoment.
Zaterdag 28 januari:
Op tijd eruit vanmorgen, als we de gordijnen opendoen komen de zonnestralen binnen, een wolkenloze hemel.
Vandaag gaan we met een local guide een ruim zes uur durende excursie doen naar het Oparara Bassin een gebied met majestueuze bomen en grotten van kalksteen, waarbij de Honeycomb cave, de meest bijzondere is. Een 68 jarige tanige man neem ons mee in een 45 minuten durende rit over het gravel. We krijgen allebei een helm met verlichting mee.
We gaan nu letterlijk een scenery in van Lord of the Rings, het hobbit bos.......
Door een wonderlijke sprookjesachtige onaangetast bos lopen we met verwonderde ogen stil achter onze gids aan. Onze gastvrouw Jane van the Breakers zei ons, toen ze hoorde dat wij naar Karamea gingen: 'oh you must go to the Oparara Bassin and the honeycomb, it made me proud and cry' Nou dat gevoel krijgen wij ook, wij wiebelen via een one person swingbridge voorzichtig over het water en komen uit bij de Honeycomb cave.
Onze helmen op en lichtjes aan.....onder de beschermende vleugels van onze gids die ons maant toch heel voorzichtig te zijn bij het afdalen. We zien aan ons gezichtsveld stalactieten en stalagmieten voorbijkomen in het schijnsel van onze lamp.
Er zijn in deze 17 km. lange grot beenderen gevonden van 27 uitgestorven vogels...Fel zonlicht komt door een speelt naar binnen en zet de kalkstenen wand in een bijzonder licht. Het water loopt onder onze voeten en we zien letterlijk luchtwortels de grot binnendringen. Aan de andere kant klimmen we weer terug naar de zon....
Een vanbird (een prachtige vogel met een waaierstaart) gaat als een soort begeleiding met mij mee.
Het kleine vogeltje landt letterlijk op mijn rugzak en volgt mij door de bomen. 'You must be a special women' zegt onze gids verwondert. Met een glimlach laat ik deze bijzondere ervaring landen.
We genieten van een heerlijke lunch uit zijn picknickmand. Als ik hem wil helpen met oprommelen, zegt hij letterlijk: 'Stay out of my kitchen'.
We maken een korte wandeling naar de Moria cave.
Zoals onze agent JP Ponte het al omschreef is het onrechtvaardig om te moeten kiezen uit deze beiden plekken qua schoonheid.
Als we in de Moria cave aankomen, zetten we onze lampen uit en openen we onze ogen.....en komen we terecht in de sprookjesachtige en duivelse wereld van de glimwormen. Blauwe bewegende en flonkerende lichtjes verlichten de wanden. Een soort van kristallen zijden draadjes hangen naast elkaar met waterdruppels verbonden. Hoe bijzonder om dit natuurwonder, onlangs op tv gezien nu zelf te ervaren. De glimwormlarve maakt in zijn achterlijf een blauwachtig schijnsel, tevens spint hij als het ware een soort draadje dat verbonden is met waterdruppels. Letterlijk een duivels netwerk waar hij insecten mee lokt.
We lopen met een rugzak vol onvergetelijke herinneringen terug en genieten de rest van de middag bij onze cottage van het prachtige weer en de zon. 's avonds zoeken we de Milkayway en onze 'Orion' die letterlijk andersom staat en gaan letterlijk slapen onder de sterren met blauwe glinsterende lichtjes in ons hart.
-
01 Februari 2017 - 10:49
Carla Akkermans:
Lieve mensen,
Alweer een mooie belevenis. Ik zie het allemaal voor me en ga gewoon met jullie mee.
Wel jammer van het weer, hoop dat het nu niet meer zoveel regent en dat jullie de rest van de vakantie de zon tegemoet gaan. Het belooft al beter te worden maar ondanks dat genieten jullie met volle teugen dat is wel duidelijk.
Dikke knuffel van mij en anneke. -
01 Februari 2017 - 11:02
Leen En Elze:
Niet alleen een vogeltje of een local gids weet: 'You must be a special women'! Maar dat 'special' geldt ook voor die grote beer die naast je staat!
Wat een prachtig verslag is het opnieuw. We starten iedere morgen de computer op met de gedachte 'misschien is er.....'; het is genieten van alles wat jullie meemaken. Geweldig dat het jullie gegund is om te genieten van dat prachtige land!
Liefs vanuit een somber, grauw Bergentheim.
Leen en Elze -
01 Februari 2017 - 11:36
Wouter En Margreet:
Lieve "specials",
Wat een sprookjesreis maken jullie, zo beeldend omschreven.
We kunnen niet wachten tot we alle foto's en films kunnen bewonderen, maar dat duurt nog even helaas.
Voor jullie nog maar 17 dagen, wat vliegt de tijd.
Genieten, genieten en genieten maar.
Beijinhos,
Wouter en Margreet
-
01 Februari 2017 - 13:43
Hilly:
Lieve Globetrotters, wat heb je de belevenissen weer mooi omschreven. O.a. het verhaal van de hanger. De man had heel veel mensenkennis.
De mooie hanger zal maar 1 van de vele en mooie herinneringen zijn die jullie op dit moment beleven.
Fijn dat wij ook mogen mee genieten o.a. van de mooie foto's. Wat is het een bijzonder mooi land.
Je omschrijft het erg mooi en kunnen ons het enigszins voorstellen hoe het is. Maar de werkelijkheid moet overweldigend zijn. Ik sluit mij helemaal aan bij wat Elze schreef.
Hopen voor jullie op nog 17 zonnige dagen.
Liefs van Frits en Hilly
-
01 Februari 2017 - 18:04
Renske:
Wat weer een heerlijk verhaal . Het meeste indruk maakte natuurlijk :The Vanburd.
Wat moet dat een geweldig gevoel geweest zijn ,op jouw rugzak. oefff
En wat heerlijk dat altijd de Zon toch weer terug komt!!
Dank jullie weer voor het delen.
Liefs xxxx.
Renske. -
01 Februari 2017 - 18:12
Renske:
Sorry vergat te vragen wat een Vanbird [geen burd] is? Heb je daar ook foto's van gemakkt?
Ben benieuwd.
Liefs,Renske. -
01 Februari 2017 - 19:51
Ria:
Heerlijk om op deze manier met jullie mee te mogen reizen. Wat een beeldend verhaal weet je er van te maken Harriet, heel mooi!
Liefs, Ria -
08 Februari 2017 - 08:36
Anja:
Weer prachtige herinneringen voor later als je groot bent. Want iedere dag groeien jullie door deze prachtige indrukken die je opdoet. Mooi..maar het allermooist vind ik om tussen de regels door te lezen dat de band die al zo hecht is tussen jullie zich nog meer meer verdiept, prachtig, heel ontroerend om te lezen. Kus voor jullie twee, tot gauw.
Reageer op dit reisverslag
Je kunt nu ook Smileys gebruiken. Via de toolbar, toetsenbord of door eerst : te typen en dan een woord bijvoorbeeld :smiley
