Waar de zon de wereld het eerst doet ontwaken....

Wijn en waar de zon het eerst de wereld doet ontwaken, een bijzondere wereld in Rotorua

dinsdag 7 en woensdag 8 februari

We slapen als een blok en het is heerlijk wakker worden in de roes van gisteren. We voelen ons hele lijf, vooral de benen. Mijn knie blokkeert niet meer maar laat duidelijk weten geen afdalingen meer te willen.

Na het ontbijt nemen we na een uitgebreid gesprek met Susie en Alan van de B&B afscheid en gaan vanaf Ohakune via de Gentle Annie Road richting Napiers, Hawke's Bay.
We rijden door een schitterend landschap, door valleien waar de zon overheen valt tussen duizenden grazende schapen en koeien door.
Veel fotostops en momenten om gewoon te kijken zonder.....
Hoe verder we naar Millar Road rijden, onze bestemming voor twee dagen, hoe droger het wordt.
Er is geen groen meer te ontdekken, de heuvels worden dor en geel. Het gevaar voor fire is extremely high. Mijn gedachten dwalen af naar het vee dat bijna geen voedsel heeft en de zorg voor de boeren....Ook al zouden wij graag de zon zien de komende dagen, wat hebben ze hier een dringende behoefte aan regen....
Het glooiende landschap maakt plaats voor wijnvelden, fruit en groenten. In Napier halen we een paar flessen wijn en we leggen de laatste kilometers af met mijn GPS op de telefoon.

Millar Road is een prachtige cottage die uitkijkt over de wijnranken.
De cottage is uitermate sfeervol ingericht en de glazen ramen geven een wijds ongeevenaard uitzicht..
We gaan 's avonds eten bij vinery Elephant Hill in Te Awanga.
We hebben een heerlijke culinaire avond en we genieten, terwijl buiten de hemelsluizen worden opengegooid...Regen denk ik met een glimlach, mijn beschermengel in mijn rugzak doet zijn werk goed.....
In onze 17e overnachtingsplek steken we onze houtkachel aan en we voelen ons thuis.

Het heeft de hele nacht onophoudelijk geregend, ook bij het wakker worden regent het. Het is een dag om even niets te hoeven, te schrijven, foto's op de computer zetten......landen.
Wim gaat 's middags een bezoekje brengen aan een Brits auto museum. Het blijkt een particuliere verzameling te zijn met honderden (soms) op elkaar gestapelde auto's...niets te koop....niets gepoetst....
Houtkachel aan, wijntje erbij,als het droog is even door de wijngaard wandelen....verder niets.
Als vanzelf dwalen mijn gedachten af naar morgen, we gaan naar een van de meest bijzondere plekken van deze reis: The Quarters in Te Mahia Peninsula.........

Donderdag 9 februari / vrijdag 10 februari en zaterdag 11 februari:...The Quarters :)

Via de bochtige en mooie State Highway 2 rijden we via Wairoa richting Gishborne. Het weer is vandaag zonnig met een wolkje.
We picknicken onderweg met onze koelbox zonder koelelementen en rijden vervolgens steeds verder naar de Oostkust.

Het landschap verandert, de grillige rotsen bij Mahia Peninsula doen ons stoppen. Nog meer bochten.......ik word in Nederland nooit meer reisziek! Langzaam rijden we de laatste 15 kilometer naar onze bestemming voor de komende drie nachten: The Quarters..een doodlopende weg, we komen uit bij een boerderij.
Malcolm verwelkomt ons allervriendelijkst en brengt ons op zijn motorbike naar onze cottage, met de duidelijke waarschuwing om goed gas erop te houden anders gaan we achteruit! Met veel pk's, lawaai en gas rijden we achter hem aan naar de top...Hij zet zijn motor aan de kant en zegt vol trots: 'Here is your place to stay: The Quarters!'
We kijken met verwondering naar een soort chalet boven op de top die uitkijkt over the Pacific Ocean..Alleen volledig vrij van alles, solitair, alleen wat schapen en dito keutels om het huis en verder niets.... Wat een wereldse plek.

De cottage zelf is basic en sober ingericht, maar als je in de terrasstoelen met gebruikers sporen gaat zitten wordt de wereld er een voor ons alleen. Zonder mensen, alleen de overweldige uitzichten over de Oceaan, waarbij alle blauw en grijstinten in elkaar overlopen.

We zijn op de meest Oostelijke plek van de wereld en kunnen morgenvroeg letterlijk de zon zien opkomen vanuit de zee.

Malcolm verzorgt de komende drie dagen ons eten....winkels zijn 30 kilometer verderop. Om 19.00 uur brengt hij ons eten met zijn eigengebakken appeltaart als dessert... We maken onze houtkachel aan onze enigste verwarming en die is echt wel nodig, met een van de resterende vijf lucifers en rijgen een geluksmoment aan onze lange Nieuw-Zeeland slinger.

Met de gordijnen open zetten we de wekker om 6 uur en een half uur later zien we hoe langzaam de zee en lucht verkleurt naar oranje, terwijl de zon ons verwelkomt. Zijn licht verlicht onze slaapkamer en schijnt ons toe....Met een glimlach denk ik terug aan de regenboog die gistermiddag vanuit het niets door de wolken brak.
We nestelen ons voor onze cottage en voelen ons rijk op deze weergaloze plek. De zon op ons lijf en gezicht, een glas wijn erbij....niets....
Tegen een uur of twee gaat Wim met fototoestel even wat foto's nemen op de top of the hill. Malcolm heeft een grote boerderij met 711 ha. grond, 4000 schapen en een paar honderd koeien. Ik stap in mijn geluksmodus met Mark Verhees.
Als rond vier uur nog niets is te zien van Wim heb ik het gevoel dat hij wel erg lang wegblijft. Zonder water, telefoon...... Na een half uur houd ik het voor gezien en speur ik de berg af met de verrekijker...Niets te zien
.
Na enig beraad met mezelf toch maar naar beneden de steile helling afgelopen op zoek naar Malcolm. Misschien dat hij weet welke kant Wim is opgelopen. Als ik om de schuur heen loop, blijf ik met een schok stilstaan....
Hij is bezig een koe te slachten, had ik het toch goed gehoord vanmiddag, een schot.
Zonder mijn weerzin te laten blijken spreek ik hem mijn zorgen uit en hij belooft direct met zijn bike even te gaan kijken, gelukkig is dit niet nodig. Wim is zelf van de berg af komen lopen.......
Gelukkig maar. ..We genieten van de laatste zon en in mijn gedachten weet ik zeker, dat ik vanavond geen Beef eet!! Met een zucht van verlichting zie ik een heerlijk gerecht met kippenpoten.

We zien de maan letterlijk opkomen vanuit de zee. Mythisch wordt het helemaal als de maan door de wolken met haar stralen the Pacific Ocean verlicht.

Na het ontbijt gaan we lopend naar the top of the hill, waar Malcolm met zijn vriendin 500 schapen aan het injecteren is. Fascinerend om te zien hoe hij en zijn vriendin samen met zijn honden de schapen bij elkaar drijft in een afgesloten ruimte, waar hij ze gemakkelijk handmatig kan injecteren. Boeiend om hem aan het werk te zien, een puur mens, hardwerkend. De dieren leven hier in vrijheid onder natuurlijke omstandigheden.
's middags neemt hij ons mee op een farmtour in z'n pickup truck.
Ik kijk niet op de achterbak, waar hij het kadaver had neergelegd gisteren. Strak naast hem met de versnellingspook tussen mijn benen, en Wim naast mij rijden wij naar boven. Hij verontschuldigt zich als hij de versnelling in een andere gear moet zetten en steeds verder kronkelen we omhoog.
Langs steile riffen ongebaande weggetjes, waarbij Wim geregeld de hekken open en dicht moet doen.
Als we boven op de top staan, hebben we een overweldigend uitzicht over zijn grond. En terwijl hij Wim uitgebreid uitleg geeft over zijn werk, bemesting en bewerking van zijn grond, maak ik foto's van zijn puur uiterlijk. Midden in zijn verhaal, verzekert van een luisterend oor, zie ik hem in zijn element zijn.

Aan het einde van de middag heb ik mijn geluksmodus VIBE uit, mijn lijf zich ongegeneerd koesterend in het zonnetje.
De maan neemt het over van de zon en verlicht onze kamer en speelt met de golven.
Met de houtblokken die warmte afgeven vanuit de kachel, worden we in het licht gezet door de volle maan.

Zondag 12 februari / maandag 13 februari / dindsdag 14 februari.

Met een gevoel van weemoed weten we dat we deze plek waarschijnlijk nooit terug zullen zien, behalve in onze verhalen en in ons hart. Alles weer in de auto en op naar Rotorua.
Volgens Jean Paul moeten we zeker de route nemen via Anivaniwa, een ongeasfalteerde weg door Te Urewera National Parc. Borden waarschuwen ons voor de route en ook onze GPS miep herhaalt 2x of de andere route niet beter is.
We kijken elkaar aan en drukken onze Miep weg. We beginnen aan een 74 km. lange gravelweg met honderden bochten, smalle weggetjes en heel weinig doorkijkjes door de dichte rainforest. Het vereist van Wim opperste concentratie. Gemiddeld 25 tot 35 km. per uur.

Uren later komen we weer een beetje in de bewoonde wereld en vervolgen onze route in Noordelijke richting om uiteindelijk midden in een geothermisch gebied te komen, bij een van de meest bijzondere bestemmingen van het land. Rotorua. De stad stinkt overal naar zwavel, overal komt stoom en zwavel uit de grond op de meest onverwachte plekken.
We snuffelen even door de toeristische winkels en na een uurtje leggen we de laatste kilometers af naar onze overnachtingsplek: Doolans Country Retreat, een op en top Old English B&B. Christien verwelkomt ons allerhartelijkst in haar prachtige huis met enorme leefruimtes en een prachtige serre. Terwijl we in onze slaapkamer komen, blijkt deze verrassend klein :)
We ontmoeten de andere gasten uit Californië en gaan samen met Christien en hen aan de thee. Onverwacht een leuk gesprek over Nieuw-Zeeland, The Netherlands en America, waarbij Donald Trump bij iedereen behoorlijk zwaar op de maag ligt.

's avonds gaan we in Rotorua heerlijk eten in 'the eat street' we moeten weer even wennen en zoeken een plekje voor 2 tussen honderden toeristen.

Morgen gaan we zoals gepland staat in ons reisplan een rainforest wandeling maken voor de gehele dag.
Zoals Christine aangeeft moeten we morgen rond 8 uur weg om op tijd bij onze gids te ijn. Met lichte tegenzin pakken we onze backpacks in...Eigenlijk willen we de stad bekijken en de geometrische vulcanische plekken.....Met de prachtige Karamea hobbitbossen in onze herinnering, kan deze forest wandeling absoluut niet mooier zijn dan.....

Voor we gaan slapen besluiten we om bij goed weer een helicoptervlucht te maken en natuurlijk willen we hier de Maori cultuur proeven.. Met een gevoel van spijbelen en zachtjes fluisteren (door de buren) vallen we in slaap.

We worden wakker met regen, dus geen helicoptervlucht.....we gaan volgens schema naar Rotorua en leggen onze gids uit waarom we niet meegaan. Met een gevoel van vrijheid struinen we door de stad, kopen wat souvenirs, drinken koffie bij Starbucks en rijden rond de middag Rotorua uit op weg naar Wai-O-Tapu.
Een geothermische plek waar we worden ondergedompeld in een wereld van zwavel en modder. Alle mogelijke kleuren die telkens weer kunnen veranderen door oxidatie en vermenging, stoom, modder die met 100 graden omhoog borrelt. Knalgeel water, waarbij het lijkt dat er een verfje bij in is gegooid. De champagne poel die oranje verkleurt aan de randen. Terwijl wij de damp inademen die ons vernevelt. Wat zijn we blij met onze change of planns.

Aan het eind van de middag zijn we weer in onze B&& en worden rond 18.00 uur opgehaald voor een Maori avond. Het blijkt dat wij niet de enigste zijn die belangstelling hebben voor....In totaal reizen er 5 bussen naar het Maori dorp....Helemaal niets voor ons met zovelen samen in de bus...Er wordt een chief benoemd vanuit onze bus, hij zal verantwoordelijk zijn voor de groep deze avond en een belangrijke rol spelen bij het welkomst ritueel.
Gelukkig wordt het geen Wim maar Bill, daarom wilde Wim niet voorin de bus zitten.......
We worden deze avond meegenomen in de bijzondere wereld van de Maori. Het welkomstritueel en gebruiken, hun beschilderde lijven van the Warriors dagen ons uit om mee te doen in hun wereld.
Hun war dance....Haka....
Dwars door de 220 toeristen houden wij ons vast aan hun pure kern, die ons als opdracht meegeeft, deel foto's, laat onze Maori cultuur voortleven in jullie harten
Met een buffet erbij en zingend terug (door de Amerikanen) in de bus is het een enerverende avond die we ook meenemen in onze rugzak vol herinneringen.

Morgen gaan we naar onze laatste overnachtingsplek: Kuaotunu Bay Lodge op Coromendol Peninsula.....om NIETS meer te doen, onze laatste dagen.....gebruiken om misschien bij goed weer te zonnen aan het strand, of bij regen te lezen, te bedenken wat we de afgelopen weken hebben mogen ontdekken, zien, proeven, voelen.....en bewaren.

Het is een vakantie geworden die niet in foto's en verslagen is vast te leggen. We zullen hier altijd uit kunnen verhalen, glimlachen bij herinneringen.....An experience of a life time.

Vier het leven en dat hebben we mogen doen, onze rugzak en hart vol herinneringen....

Ik pak uit mijn rugzak het fotomapje dat wij hebben gekregen van onze kids for the weak moments.....Vol met foto's van onze dierbaren....Met een brok in mijn keel voel ik dat het tijd wordt om naar huis te gaan om hen weer in de armen te kunnen sluiten.

Liefs Wim & Harriët