Via Wellington naar de Tongariro Alpine Crossing
Door: Harriët
Blijf op de hoogte en volg Wim en Harriët
11 Februari 2017 | Nieuw Zeeland, Tongariro
Vrijdag 3 februari
Mijn gedachten dwalen af als onze ferry de haven van Picton uitvaart.
Ik zie de afstand groter worden. Een definitief afscheid van het Zuider-Eiland, onderweg naar Wellington de hoofdstad van Nieuw-Zeeland, gelegen onderaan het Noorder-Eiland.
De lucht is helderblauw, geen wolkje te zien, hoe anders dan de afgelopen dagen toen het erg regenachtig was.
De overtocht duurt ruim drie en een half uur, gelukkig is de zee erg rustig. Dit kan een van de ruwste overtochten ter wereld zijn. Ik voel nog even of mijn reisbandjes goed om de pols zitten...
Vanaf het observatiedek is het weergaloos om de Marlborough Sounds aan mijn gezichtsveld voorbij te zien trekken.
Weemoed, ontroering en gewoon geluk strijden om mijn aandacht. Nieuw-Zeeland, misschien wel het mooiste land ter wereld....stond er geschreven in de Telegraaf, die Elze me weken terug door appte.....mijn hart is het helemaal eens met deze stelling.
We hebben een probleemloze overtocht en leggen rond 17.45 uur aan bij de pier in Wellington.
Na enige vertraging brengt een shuttle bus ons naar ons hotel: Onthel, kleine charmante accommodatie aan de haven en dicht bij het centrum. Een alleraardigste kleine dame checkt ons in en deligeert ons met al onze bagage in de veel te kleine lift. Opgepropt als in een tekenfilm rollen we er op de 3e verdieping uit.
Nadat we ons hebben opgefrist en omgekleed lopen we via de haven Wellington in. Eten een hapje bij een restaurant met achtergrondmuziek, die we niet zullen downloaden voor Spotify en nemen nadien nog een afzakkertje in de naastgelegen bar.
We gaan slapen met in onze dromen ruim drie weken herinneringen, waar we ons hele leven uit kunnen verhalen.
Zaterdag 4 februari.
Het is een heerlijke dag volop zon, ruim 19 graden....De korte broek kan weer uit de koffer. Als we beneden komen worden we hartelijk ontvangen door Marijke die al heel gauw in de gaten heeft dat wij uit Nederland komen. Zij heeft 20 jaar terug Nederland verlaten om hier te gaan wonen. Als vanzelf ontstaat er een zeer warm en amicaal gesprek, tijdens ons ontbijt.
Loubna de lieftallige dame die ons gisteren hielp blijkt uit Libanon te komen....bijzondere ontmoetingen maken het reizen zo waardevol.
Met de nodige tips trekken wij Wellington in en gaan lopen, shoppen, of winkels kijken....heerlijke capuccino, foto's maken en film schieten.
Als echte toeristen gaan we met de Cable Car naar boven en al weer heel snel naar beneden.
We drinken een wijntje en biertje aan de haven en glimlachen als we een stel vrijgezel feest vierende jongens tegenkomen, waarvan de hoofdpersoon zich in zijn string zo waardig mogelijk probeert te houden.
's avonds eten we bij Whitebite, we worden met alle egards ontvangen....een beetje overdone. We eindigen met koffie om de koffiebon van onze kids in te wisselen voor dit restaurant....Met ruim 20.000 stappen op onze stappenteller zakken we vermoeid in bed.
Zondag 5 februari.
Wim kan vanmorgen de huurauto ophalen bij Thrifty cars.
Op tijd eruit, alles weer inpakken. Ik word al moe als ik het telkens weer opschrijf :) Kamer opruimen en ontbijten.
We genieten van het ontbijt en nemen hartelijk afscheid van Marijke en Loubna, het is duidelijk dat wij van elkaars gezelschap hebben genoten.
We rijden met behulp van mijn beide telefoons en wegenkaart probleemloos uit de hoofdstad en gaan richting Noorden.
Onze eindbestemming voor vandaag zal zijn: Manuka lodge in Ohakune, een tocht van plm. 350 kilometer.
Een vijf uur durende trip als we de Scienic Route nemen langs de Whanganui River.
Het weer is prachtig een strak blauwe lucht. De route die we rijden is zo verchillend van het Zuider-Eiland maar adembenemend mooi.
De laatste 100 kilometer voert ons door het gigantische natuurpark van Whanganui....Onder de indruk van de enorme bergen en dalen rijden we samen deze gravelweg die ons meeneemt naar prachtige vergezichten over de rivier, waarbij de bergen en strak blauwe lucht weerspiegelen in het water.
Bijna aan het einde van onze tocht als we op een half uur rijden van Ohakune zijn, rijden we een bocht door en ik sla mijn hand voor de mond.
Onwaarschijnlijk mooi doemt voor ons de Mount Ruapenu op, tegen de blauwe lucht. Indrukwekkend met zijn eeuwige sneeuw, die als een penseel over het gesteente lijkt te zijn uitgestreken.
Ontroerd wederom met op de achtergrond prachtige muziek. We naderen het Tongarire National Parc, het oudste National Parc van Nieuw-Zeeland en het op vier na oudste van de wereld.
De meest opvallende verschijningen zijn de drie vulkanen: Ngoauruhoe, Ruapehu en de Tongariro....deze laatste zal morgen een ultieme uitdaging voor ons in petto hebben....De Tongariro Alpine Crossing...
Door Lonely Planet is deze dagtocht uitgeroepen tot de allermooiste wandeling ter wereld. 19.4 kilometer lopen en stijgen tot 1967 meter.
Met verschillende mijmeringen, gedachten en kriebels liggen we 's avonds nog lang wakker in de te warme kamer van de Manuku lodge....
Maandag 6 februari.......De Tongariro Alpine Crossing....
De wekker loopt af om 6 uur, onze nacht was rusteloos, te warm en waarschijnlijk toch wat spanning voor onze hike van vandaag.
Na het ontbijt gaan we na een zorgvuldige check van onze rugzak op pad met: 4 liter water; 2 lunch pakketten, pufjes, pleisters, ORS en zonnebrand..Twee Nordick Sticks meegekregen van onze lodge, blij mee.
We worden opgehaald door een bus van Densey en na overhandiging van onze oranje armbandjes krijgen we uitgebreide informatie over de crossing van vandaag.....We hebben acht uur voor deze Alpine Crossing die ons tot 1967 meter hoogte voert.
Het eerste traject voert ons door een prachtig dal met kronkelende riviertjes, kleine witte bloemen die bloeien in dit prachtige lava landschap. Genieten....we stoppen geregeld voor foto's en om hordes Chinezen die als een soort jonge klimgeiten van start gaan voorbij te laten. Wij genieten in stilte....
Na ruim 1.5 uur komen we bij het tweede gedeelte aan, als we omhoog kijken zien we tussen het lava gesteente "kleine" mensjes lopen, moeizaam steeds hoger.
Als we het bord zien: "Are you well prepared for this Alpine Crossing? how is your fitness? Good clothing for all changing weather conditions? 13 km to go.... het doet ons aarzelen...kom we gaan door en nemen alle tijd.
We bestijgen voorzichtig de eerste paar honderd meter van de ruim 800 die we moeten beklimmen. Met de nodige stops om op adem te komen en goed water te drinken gaan we gestaag vooruit. We zijn diep onder de indruk van het lavalandschap. Met de strak blauwe lucht komen de kleuren als een waterval op ons neer.
Als we denken dat we op het hoogste punt zijn aangekomen na veel inspanning, zweten, water drinken en gepuf.....zien we voor ons nog een berg die voor ons ligt..Het lijkt niet erg steil maar er is geen pad.
Het zal wel erg mooi zijn daar want ze zitten gebukt naast elkaar daar boven. Voorzichtig beginnen we aan onze klimtocht.
Het wordt steeds kouder en het begint steeds harder te waaien. Ik kijk geregeld om naar Wim en denk....focus..focus..
De Chineze groep die al fluitend en kletsend, sommigen met ontbloot bovenlijf deze uitdaging zijn aangegaan, zijn stil en koud. Als we op de open plek komen worden we bijna weggeblazen: Blown off the mountain! We duiken op de grond en halen snel ons windjack uit onze rugzak...
De adrenaline giert door ons lijf. Jemig wat heftig. Voorzichtig ons goed vasthoudend klimmen we voorzichtig omhoog. Wegglijdend ons vasthoudend aan een ketting en staaldraden, die gespannen zijn aan de rotsen.
Uiteindelijk bereiken we de top, die ons een breathtaking view geeft over de krater van de Tongariro..prachtige rood/zwarte kleuren bereiken ons netvlies.
Een ieder zakt uitgeput op de grond en maakt selfies....we did it!
Nu alleen nog naar beneden. Het gruis van de vulkaan ligt tussen dikke stenen. We moeten ons naar beneden laten glijden. Met allebei een Nordick stick in de hand schuifelen we naar beneden. Wim glijdt uit en schaaft zijn been.
We zetten ons schrap maar het uitzicht doet je alles vergeten. 3 kratermeren, twee gifgroen en een diepblauw liggen voor ons.
We gaan zitten op een rotsblok en komen bij van de weergaloze beklimming, onder de ontroerende zang van een meisje dat op haar gitaar speelt.
Het volgende traject is een constante afdaling die door de meesten als de zwaarste beproeving worden gezien omdat dit zeer belastend is voor de knieen. We wandelen rustig verder maken opnames en af en toe gewoon observeren met al onze five senses: voelen, ruiken, zien horen en proeven..... Met de steeds veranderende scenery tegen een strak blauwe lucht. Wat voelen we ons bevoorrecht om deze onuitwisbare indrukken te mogen ontvangen.
We hebben een onvoorstelbaar uitzicht op Lake Taupo.
Langzaam dalen we steeds verder af, we voelen de vermoeidheid in onze lijven. Mijn rechterknie lijkt te blokkeren en gaat steeds meer op slot. Voetje voor voetje ga ik de honderden treden af..De laatste drie kilometer van onze Tongariro Alpine Crossing zijn zwaar. Via de rainforest komen we tegen half vijf uiteindelijk aan op de parkeerplaats waar de bus ons zal meenemen. We zijn een half uur te laat, maar onze chauffeur was gevlogen.....Een andere bus neemt ons samen met een ander echtpaar een uur later mee naar onze lodge..
Compleet gebroken maar zo voldaan, volledig onder het stof, bezweet, lijf en leden stram en op slot....lopen we de laatste treden op naar onze kamer. Douchen waarbij het lavazand in het putje stroomt.
Eten in een heerlijk Italiaans restaurant ...toasten op elkaar en onze zoon Sander die jarig is vandaag..We skypen samen en smelten bij de wazige beelden van het thuisfront.
Met een lijf dat niet meer wil, laten we ons achterovervallen in bed en vallen moe maar voldaan in slaap.
Ik adem in en kom tot rust
Ik adem uit en glimlach
thuisgekomen in het nu
wordt dit moment een wonder.
-
11 Februari 2017 - 11:58
Anja:
Mooi...kus!
-
11 Februari 2017 - 15:34
Carla Akkermans:
Met de ferry over en nu op het noordereiland. Alweer een hele belevenis, dat doe ik jullie niet na hoor maar kan me er wel iets bij voorstellen. Vooral Harriet is een wandellaarster dus daar had ik niets anders van verwacht maar knap hoor.
In Taupo zijn we ook geweest en hebben daar ook een aantal nachten geslapen dus ik weet waar jullie zijn en zien. Het noordereiland is wel anders dan het zuidereiland en beloofd ook warmer te zijn dus het weer moet alleen maar beter worden.
Arjan en ik zijn ook niet lekker geworden op de ferry want vooral het laatste stuk was erg omstuimig dat viel niet mee maar dat dat de ruwste tocht ter wereld kan zijn wist ik niet.
Anneke is vanmorgen vertrokken naar zweden , ze hebben nog even koffie gedronken bij mij en zijn toen samen weggegaan
Hier ligt nog steeds sneeuw en vanmiddag sneeuwde het weer een beetje, dus koud hier. Met 19 graden daar is het goed toeven lijkt mij.
Als ik dit schrijf beginnen jullie aan de laatste week alweer en is het naar mijn gevoel omgevlogen maar dat zullen jullie precies hetzelfde hebben denk ik dus geniet van jullie laatste dagen en wens jullie nog een hele mooie week .
Dikke knuffel van mij, carla. -
11 Februari 2017 - 19:22
Leen En Elze:
Wat ongelooflijk knap dat jullie die Tongariro Alpine Crossing hebben volbracht; petje af! Sommige foto's komen exact overeen met het artikel over deze crossing in de Telegraaf van een paar weken geleden. In dat artikel werd al geschreven dat het een prestatie is om die crossing tot een goed eind te brengen. En jullie hebben dat gedaan...... Super bewondering!
Heerlijk weer van je reisverslag genoten; wat maken jullie veel mee!
Liefs Leen en Elze -
12 Februari 2017 - 13:00
Ria:
Superknap hoor dat jullie die onwijs zware klim gedaan hebben!!! Petje af!
De foto's zijn weer prachtig en wat heerlijk dat we op deze manier mee kunnen genieten van jullie droomreis. Geniet nu maar lekker van de zonnestralen en de warmte, hier is het even erg kil en wit!
Liefs, Ria -
12 Februari 2017 - 22:13
Wouter En Margreet:
Lieve mensen,
Wat een belevenissen, niet van gevaar ontbloot.
We zullen straks jullie reisverslagen missen.
Ondertussen werkt de Wilde Roos door-stuur-post ook nog perfect. Dank je voor de goede zorgen, Harriet.
Geniet van de laatste dagen en een voorspoedige en veilige terugreis gewenst door
Wouter en Margreet -
13 Februari 2017 - 13:13
Hilly:
Lieve vakantiegangers,
Of we er bij zijn, zo omschrijf je wat jullie beleven. Nu een topprestatie van jullie om deze
berg te beklimmen. Maar het uitzicht en de voldoening dat jullie dit samen hebben gedaan,
is niet te evenaren. De foto's zijn weer prachtig. Ik ben nu al benieuwd naar de film die je hier van gaat maken Wim. Nu de laatste week in. Fijn dat het weer goed is. Nog veel plezier de laatste dagen en een hele goede reis naar huis. Liefs Hilly en Frits -
16 Februari 2017 - 07:53
Daan:
Waanzinnige avonturen!! En wat schrijf je toch prachtig mams :) paps, sportieve foto van jou met je sticks!
Trots op jullie.. tot overmorgen! Liefs
Reageer op dit reisverslag
Je kunt nu ook Smileys gebruiken. Via de toolbar, toetsenbord of door eerst : te typen en dan een woord bijvoorbeeld :smiley