Donderdag 19 januari....vliegen? of......

De storm die al was aangekondigd, is in alle sterkte over onze cottage heengekomen. 's nachts lig ik wakker en maak me zorgen over......
Als we donderdagmorgen vroeg alles bij elkaar pakken, komt Philippa al om half acht binnendenderen, met haar kaplaarzen aan in de stromende regen en wind.
Stewart Fligthts heeft voorlopig alle vluchten gecancelled, misschien dat we met de ferry kunnen gaan. Ik lees in haar ogen dat het kiezen is uit twee kwaden....Redelijk chaotisch pakken we de laatste dingen in, kook ik nog snel even vier laatste eieren uit de koelkast voor onderweg en druk ze in de rugzak.
We rijden achter haar aan naar het kantoortje van Stewart Flights. We laten onze bagage achter, nemen afscheid van Philippa en nemen tijdelijk ons intrek in het plaatselijk hotel achter een kop thee....beter voor de maag.
Afwachten hoe het gaat lopen. Rond negen uur 's morgens krijgen we bericht dat er een vliegtuig onderweg is naar Stewart Island...Inmiddels is ons reistabletje al lang uitgewerkt, met gemengde gevoelens gaan we mee in het shuttle busje naar de landingsbaan, wachtend op het vliegtuigje dat redelijk rustig landt op het gras....met spanning kijk ik naar de gezichten van de passagiers.
Er wordt geglimlacht, maar ja dat doen Chinezen altijd...... We gaan gespannen zitten, waarbij onze piloot ons geruststelt en aangeeft dat de heenreis prima was gegaan. Mijn kotszakje voor mij en ook voor Wim zit in mijn rugzak....We stijgen op en kunnen van ons af kijken. Ook de piloot heeft prima zicht....zou het dan toch? ondanks de delay meevallen? We hebben een prima terugvlucht, er zijn zakkers maar geen misselijkheid, onze piloot kan gewoon door zijn raam kijken en hij brengt ons veilig op het vliegveld. Wat zijn we blij en gerustgesteld dat we niet met de ferry zijn gegaan.

We wachten op onze reistassen en betalen voor de longstay van de auto. Als ik mijn rugzak op de achterbank wil zetten, voel ik een geplet ei.......gatver....al onze vier eieren zijn in het vliegtuig kapot gegaan en bleken niet lang genoeg te hebben gekookt, wat een kleffe ellende. Veel papieren zakdoekjes en een wit/geel hemd inmiddels van Wim verder, met een flashback naar 1995, toen ik 2 rauwe eieren in mijn rugzak heb gedaan, tijdens onze reis door China met Winner....kunnen we eindelijk verder reizen.
Ons einddoel voor vandaag is Manapouri, Onze overnachtingsplek, voordat we meegaan met een cruise op de Doubtful Sounds in het Fiorden gebied van het Zuidereiland. Het is koud en wat regenachtig weer. In de namiddag arriveren we bij Murrel's Grand View House, onze B&B voor vannacht. We worden teruggenomen in de tijd. In een Agatha Christie scenery worden we rondgeleid, prachtige authentieke plek aan het Manapouri Lake. De regen maakt plaats voor de zon en we hebben een weergaloos uitzicht.
We pakken onze weekendtas in voor onze overnachting op de Seafinn, voor morgenvroeg. Gaan 's avonds eten bij een motel, daar er geen kookgelegenheid is in onze B&B. Als we 's avonds terugkomen, zoek ik het lichtknopje, met een glimlach ontdek ik het grote koord en wordt het donker in onze kamer. Ik hou de gordijnen open, zodat morgenvroeg Lake Manapouri mij zal wakker maken.

Vrijdag 20 januari....Doubtful Sound....experience of al life time

Wakker worden met de gordijnen open, het licht dat naar binnen valt. It's a beautiful day!
Na het ontbijt in onze typische Engels koloniale Grand View House, parkeren we de auto bij hen op het terrein en lopen naar Pearl Harbour. Hier worden we opgevangen door Diane, die zorgt dat we op de boot komen die ons het meer over zal varen.
Na onze boottocht onder een wolkenloze hemel, de eerste in drie weken worden we opgevangen door haar man Chris Lemin en tevens onze captain en gastheer op de boot. Na 45 minuten in de bus kunnen we inschepen.
De bevlogenheid van Chris omarmt ons, zijn all round assistent Travis ontvangt ons op de Seafinn. Allereerst worden ons onze slaapplekken getoond, onze kajuit is erg klein. Wim offert zich op en gaat tegen de muur slapen onder het ongebruikte bovenbed, zodoende hou ik ruimte om.....Nog nooit eerder in zo'n kleine ruimte geslapen...2x2.50 meter.....vanavond maar yogha ademshalingsoefeningen doen.

Travis schotelt ons een heerlijke luch voor met lobsters.....kom op niet zeuren, dit is een delicatesse.
We brengen veel tijd door op dek en de betoverende scenery van dit bijzondere fiordenlandschap laten we op ons inwerken. Als eerste aan dek als er dolfijnen worden gespot vlakbij onze boot. De dolfijn maakt een flipover als het ware speciaal voor mij, ik heb deze beelden opgeslagen met mijn hart, want mijn camera stond op pauze....

In totaal zijn we met zeven passagiers aan boord, de drie Chineze dames gaan kajakken...Onze eerste en enigste ervaring hiermee was dermate slecht, dat we afwijzend ons hoofd schudden bij de vraag of.... We gaan voor een nieuwe uitdaging....vissen!
Met echte zeehengels en vers vis aan de haak, gooien we onze werphengels uit....In no time wordt er getrokken aan de hengel. Nu is het de kunst om de vis aan de haak te krijgen en omhoog te halen. Allereerst zijn het allemaal stekelbaarsachtige vissen. De eerste vis die ik omhoog haal, heeft de haak dwars door zijn oog zitten. Met afschuw laat ik Travis de vis verwijderen, met een geruststellend "it will be okay", gooit hij de vis weer terug. Al vissend varen we door een mystiek landschap. De rotswanden zijn begroeid met planten en bomen, die worden gevoed door de enorme hoeveelheden regen, dat hier valt ruim 9000 mm. per jaar.
Een tropisch woud dat uitmondt in de Tasmanië zee. De Doubtful Sounds zien eruit als bergruggen, die oprijst boven het water, maar eigelijk vormen ze een reeks dalen, die door de oceaan zijn overstroomd. Een combi van veranderende zeeniveaus, beweging langs de breuklijnen in het gebied heeft deze overstroming vrnl. veroorzaakt.
Urenlang genietend van the breathtaking view, weg van de wereld, digi tijdperk. Telefoon. In een oorverdovende stilte genieten we van 'the sound of silence'

Mijn vishengel buigt diep door, met kracht haal ik de lijn op...met stomme verbazing haal ik een hele grote vis naar boven...een codvis. Geweldig, alhoewel erg dubbel..Deze vis zal vanavond op ons bord belanden. Chris stelt me gerust. 'You caught the fish, I have killed him"... De meeuwen zitten op rij te wachten voor het afval dat hij voor ze neerlegt. Op meerdere plekken worden er lobster vangkratten naar boven gehaald. Tientallen lobsters zijn gevangen. Bijzonder om te zien dat alleen de benodigde lobsters worden opgevangen, de rest wordt teruggezet.

We hebben een heerlijke avond, op mijn bord mijn eigen gevangen vis, heerlijk bereid, verser kan niet....Onze eigen meegenomen wijn smaakt er heerlijk bij. Mijn gedachten gaan terug naar alles wat we hebben gezien vandaag. Onze yellow eyed pinquin, onze groep dolfijnen. De zeemeeuwen die dagelijks door Chris worden gevoerd met gesmeerde boterhamen en lobster. Wat een bijzondere man, op afstand gescheiden van zijn vrouw Diane, in volledige harmonie met zijn boot en in perfecte balans met de natuur.

Ik kruip voorzichtig in mijn kajuit. Wim bijna klem tegen de muur. Het gordijn iets open, zodat het licht de contouren van de piepkleine claustrofobische ruimte kan binnenkomen. We liggen nog lang wakker deinend op de golven.